آن هنگام که در هجمه ای از هیاهوی غریب این زمانه، از روی ناامیدی ، روح و تنم سرشار از سکوتی پر معناست ، باز دلم یاد تو می کند ...

دوباره خودم را در میان مشکلات و گره های  جورواجور زندگی ، تنها و بی کس می بینم ... و این بار آوای دلنشین تو به گوش می رسد و چه شیرین!...

آن موقع است که تمام امیدم ، توجه و عنایت توست . قلبم به روشنی گواهی می دهد که هنوز کسی هست که تو را ببیند. آن وجودی که مهربانانه تر و نگران تر از مادری دلسوز چشم به راه توست....

حال آیا به نوای درونی دلم گوش دهم ؟ آیا باور کنم که تو یی که هر لحظه مرا می بینی؟ همه دغدغه ها و افکار خرد و کلان مرا می بینی ؟ چگونه با خودم کنار بیایم ؟ چه سخت است!...

چگونه  از تو انتظار داشته باشم که لحظات شیرین  کردار و رفتار نیک مرا ، موقعی که کار خیر و مثبتی انجام می دهم و زمانی که تو را می خوانم، بهترین ثواب ها و اجابت  ادعیه ام را پیشکش کنی .

و لحظه به لحظه تصویر افتخارآفرینی ها بنده ات را به تماشا بنشینی ...

هنوز ساعاتی قبل را فراموش نکرده ام . که در لحظه های تلخ و تاریک گناه ، حضورت را لمس نمی کردم. نه تو را می دیدم و نه تو مرا می دیدی..افسوس ...

سرگردانم بین این دو حالت  شرمساری و سبکبال بودن . . از تو بخواهم که مرا ببینی یا نبینی .

اگر مصلحت  نمیدانی که  فریاد های الآنم را  بشنوی ، فدای وجودت ای مهربان ترین مهربانان !  امیددارم که خطاهای گذشته ام را هم ندیده باشی .

اینگونه بسیار خوشنودم .

با تو آینده ام را پاک تر و روشن تر می بینم .